ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ

ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ
1958 – 2010
ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΕΝΗΝΤΑ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΘΑΝΑΤΟ
ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΗΡΩΑ .
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ
ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟΥ ΜΕ ΤΗΝ
ΜΗΤΕΡΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ
ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ – ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΚΛΑΒΑ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΩΝΙΑ

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ :
Γεννήθηκε στην Τσάδα, Πάφου, στις 27 Φεβρουαρίου 1938.
Το 1949, η οικογένεια του μετακόμισε στο Κτήμα.

Σαν μαθητής του Γυμνασίου από το 1950, έζησε έντονα
τους δύσκολους καιρούς που περνούσε η Κύπρος στην
προσπάθειατης να κρατήσει το ελληνικό λάβαρο της
ελευθερίας ψηλά, ζώντας κάτω από τον ζυγό του άγγλου
κατακτητή που δήλωνε απερίφραστα ότι "ουδέποτε"
θα έδιδε την ελευθερία στους κυπρίους.

Πίστευε ακράδαντα στον δίκαιο του αγώνα της Κύπρου
και η όλη πορείατου σημαδεύτηκε ανεξίτηλα, στα 13
του χρόνια, από το ιστορικό Δημοψήφισμα του 1951
με την αξίωση των ελλήνων κυπρίων για Ένωση
με την μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα.

Πρέπει να σημειωθεί ότι σε καμιά άλλη εποχή
της πολυτάραχηςιστορίας της Κύπρου δεν εμπνεύστηκαν
τόσοι πολλοί και διαλεχτοί νέοι για να αγωνιστούν
και να πέσουν στον βωμό της ελευθερίας,
γιατί τα ιδανικά ήταν ψηλά και το όραμα διπλό:
Eλευθερία και Ελλάδα.

Xρειάζεται μεγάλη προσπάθεια από τον έλληνα
κύπριο ευρωπαίο"καταναλωτή", τον μοιρολάτρη
"αγωνιστή" ενάντια στον Τούρκο κατακτητή του 1974,
το απαθή επισκέπτη που κάνει μπάνιο και τρώει ψάρι
στις κατεχόμενες του ακρογιαλιές, να κατανοήσει
εκείνο το όραμα και το μεγαλείο του. Γιατί, αντίθετα
με τηνγενιά του Ευαγόρα, ο έλληνας κύπριος έχει από
καιρό συμβιβαστείμε το να ζει την μισή του ελευθερία,
χωρίς τις εθνικές του ρίζες,απολαμβάνοντας την θαλπωρή
της ευδαιμονίας του, εφησυχασμένος από την Ευρωπαϊκή
του ταυτότητα. Σαν ύβρη προς τους αγωνιστές της εποχής
εκείνης και το αίμα τους, ο έλληνας Κύπριος του 2006
εθελοτυφλεί μπροστάστο μοιραίο και φρικτό φάσμα μιας
"δικοινοτικής" Κύπρου, "διζωνικής",
με "εκ περιτροπής προεδρία", και όπου έχει ήδη
συγκατανεύσει να αναγράψει την ιστορία του για να
μην "δηλητηριάζονται" οι νέοι του από τα ιδανικά
του παρελθόντος του. Δέχτηκε ο έλληνας κύπριος
να γίνουν οι αγώνες του υποσημειώσεις και να
ξεχαστούν σε μια γενιά, όλα στο βωμό μιας αόριστης
"επανένωσης", συνώνυμης με την υποτέλεια
στη θέληση του κατακτητή και των "αξιοπρεπέστατων"
του φίλων, μιας "επανένωσης" άκρως αντίθετης με
την Ένωση των Παλληκαρίδηδων και των Αυξεντίου.

Μέσα σ' αυτό το πνεύμα εποχής, ο Ευαγόρας από
νωρίς έγινε ένας φλογερός αγωνιστής, ένας ακατανίκητος
επαναστάτης, που με την δυναμική και γοητευτική του
προσωπικότητα ενέπνεετους συμμαθητές του, τους
συμπολίτες του, και στο τέλος τους έλληνες της Κύπρου.
Ο αγώνας και η δράση του ήταν πολύμορφοι,
οι προβληματισμοί του ολοζώντανοι, και όταν η ψυχή
του έφηβου Ευαγόρα ξεχείλιζε από το πάθος για
δικαιοσύνη και ελευθερία, έβρισκε διέξοδο στην ποίηση.
Το ταλέντο του και η αγνότητα της ψυχής του μας
έδωσαν ανεκτίμητους στίχους, που αντηχούν στις ψυχές
όλων των ελλήνων και όλων των ανθρώπων
που αγωνίζονται για την ελευθερία τους.

Την 1 Ιουνίου 1953 (15 ετών), παραμονή της
στέψης της βασίλισσας των Άγγλων κατακτητών
Ελισάβετ Β', και με αφορμή την ανάρτηση
της Αγγλικής σημαίας στη θέση της Ελληνικής
στο Ιακώβειο Γυμναστήριοστην Πάφο, οργανώνεται
διαδήλωση διαμαρτυρίας από τους μαθητές.
Ο Ευαγόρας αναρριχήθηκε στον ιστό και
υποβίβασε την σημαία του κατακτητή.

Στις 16 Μαρτίου 1955 (17 ετών), πρωτοστάτησε
σε διαδηλώσεις εναντίον της δίκης των 13
κρατουμένωνσχετικά με την μεταφορά όπλων στις
25 Ιανουαρίου με το πλοιάριο "Αγ. Γεώργιος".
Τον Απρίλιο 1955 ορκίστηκε μέλος της Ε.Ο.Κ.Α.

Στις 19 Ιουνίου 1955 έλαβε μέρος στην ανατίναξη
των δικαστηρίων της Πάφου.

Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συνελήφθηκε για την
προσπάθεια του να προστατεύσει συμμαθητή του
που είχαν δεμένο και κτυπούσανδύο Αγγλοι στρατιώτες.
Κατηγορήθηκε και αφέθηκε ελεύθερος με
εγγύηση μέχρι την δίκη που
θα γινόταν στις 6 Δεκεμβρίου 1955.

Στις 5 Δεκεμβρίου 1955 (17 ετών) πήγε αντάρτης
στα βουνά της Πάφου.
Ήταν μια καλά προετοιμασμένη ενέργεια,
αποτέλεσμα σοβαρού προβληματισμού και έντονων
αισθημάτων, για τους ανθρώπους που αγαπούσε,
για τα ιδανικά του, για την πατρίδα του, και
για την λατρεία του για τηνελευθερία, που
αποτύπωσε στο πηγαίο του ποίημα ΛΕΥΤΕΡΙΑ
και που άφησε σαν αποχαιρετιστήριο
στους συμμαθητές του :

5 Δεκεμβρίου 1955

Γεια σας παλιοί συμμαθηταί! Τα τελευταία λόγια
τα γράφω σήμερα για σας.
Κι όποιος θελήσει για να βρει έναν χαμένο
αδελφό, έναν παλιό του φίλο,
ας πάρει μιαν ανηφορία, ας πάρει μονοπάτια
να βρεί τα σκαλοπάτια που παν
στη Λευτερία…

ΛΕΥΤΕΡΙΑ
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρω τα σκαλοπάτιαΠου παν στη Λευτεριά.
Θ' αφήσω αδέρφια, συγγενείς,τη ΜΑΝΑ, τον ΠΑΤΕΡΑ,
μεσ' στα λαγκάδια πέρα,και τις βουνοπλαγιές.
Ψάχνοντας για τη λευτεριά,θα 'χω παρέα ΜΟΝΗ,
κατάλευκο το χιόνι,βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι' αν είναι χειμωνιά,θαρθεί το καλοκαίρι,
τη Λευτεριά να φέρει,σε πόλεις και χωριά.
Μα δεν μπορώ να καρτερώ.
Θα πάρω μιαν ανηφοριά,Θα πάρω μονοπάτια,
Να βρω τα σκαλοπάτιαΠου παν στη Λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ' ανεβώ,θα μπω σ' ένα παλάτι,
το ξέρω - θαν' απάτη,δε θάναι αληθινό.
Μεσ' στο παλάτι θα γυρνώ ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνοθα κάθεται σ' αυτόν.
Κόρη πανώρια, θα της πω,άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου,Μονάχ' αυτό ζητώ.

Μ’ αυτά τα λόγια, ο μαθητής Ευαγόρας
Παλληκαρίδης, αποχαιρετούσαιτους φίλους
και συμμαθητές του καθώς είχε αποφασήσει
να διαβείτο δρόμο της φωτίας.
Ήταν μόλις 17 χρονό, όταν το νεαρό παληκάρι
απο την Πάφο έβλεπε για τελευταία φορά το
χώμα της γής που τόσο είχε αγάπησει.
Το χώμα το οποίο θα σκέπαζε απο εκείνη
την μέρα το κορμί του αλλά όχι την φλόγα
της ψυχής του.

Στις 25 Φεβρουαρίου 1957 κατηγορήθηκε
για μεταφορά πυροβόλου όπλου
(bren-gun), αψηφώντας τις επιπτώσεις
παραδέχτηκε ενοχή και
καταδικάστηκε σε θάνατο.

Της καταδίκης ακολούθησαν πολλές διαμαρτυρίες
τόσο από την Κύπρο όσο και από το εξωτερικό.
Έγινε αίτηση χάριτος προς τη βασίλισσα
των Αγγλων κατακτητών, αλλά στην «τρυφερή»
καρδιά της 30χρονης μητέρας και βασίλισσας
δε βρέθηκε εκείνο το ίχνος ανθρωπιάς που
χρειαζόταν για να δώσει χάριν.
Έτσι ο Ευαγόρας περήφανα και με
όρθιο το κεφάλι σαν γνήσιος Ελληνας οδηγήθηκε
στην αγχόνη των Άγγλων κατακτητών.

Απαγχονίσθηκε στις 13 Μαρτίου του 1958
τα μεσάνυχτα, την μέρα που άνοιξε για
αυτόν διάπλατα η πύλη των ηρώων, τοποθετόντας
τον στο θρόνο, δίπλα απο όλους όσους
έχουν θυσιαστεί
υπερ πίστεως και πατρίδος.

http://www.epalxi.net/


ΠΗΓΗ : Α.Φ. ΕΠΑΛΞΗ


ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ
Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΣΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ
Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΠΡΟΣ
ΜΙΜΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ
ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.