Δευτέρα 8 Απριλίου 2013
Καλή Εβδομάδα ...
Μόνο 12 ημέρεs
απόμειναν για την
εορτάσιμη Εθνική επέτειο....
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ
ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ
ΜΟΓΓΟΛΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
ΤΑRAF ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΜΠΡΑΙΜΗ , ΣΤΟΥΣ
ΨΕΥΤΟΜΟΥΦΤΗΔΕΣ , ΣΤΟΥΣ
ΕΚΔΟΤΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΩΝ
ΦΥΛΛΑΔΩΝ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ ΚΑΙ
ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΝΘΕΛΛΗΝΑ, ΠΟΥ
ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ
ΕΛΛΑΔΟΣ ΓΙΑ ΔΗΘΕΝ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ
ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
ΤΗΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΚΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ ΜΑΣ
Παράλληλα με την είδηση για την επαναλειτουργία του ελληνικού σχολείου στην Ίμβρο, το οποίο έκλεισε το 1964, τα βλέμματα εστιάζονται στο πώς και για ποιο λόγο έκλεισε το σχολείο σε αυτό το νησί. Το ειδησεογραφικά πρακτορεία έβγαλαν την είδηση αναφέροντας ότι το σχολείο έκλεισε μετά από επιθυμία των τότε ιδρυτών του, δηλαδή της ρωμαίικης κοινότητας, πράγμα που δε συνάδει με τις ιστορικές αλήθειες.
Το λανθασμένο ή ελλειπές σημείο στην είδηση δεν είναι μονάχα αυτό. Διότι τον Ιούλιο του 1964 υπήρχαν πολλά σχολεία που έκλεισαν και αυτά δεν περιορίζονταν μονάχα στην Ίμβρο (Γκιοκτσέαντα), αλλά συμπεριελάμβαναν και την Τένεδο (Μποζτζάαντα). Τις τελευταίες ημέρες ένα μέρος των λαθών στην εν λόγω είδηση διορθώθηκε αλλά τα ελλειπή σημεία δεν συμπληρώθηκαν. Διότι δεν είχαν έρθει στο φως τα έγγραφα πάνω στα οποία βασίζονται αυτές οι αλήθειες.
Το έγγραφο του κράτους για το κλείσιμο
Όταν βρήκαμε το συγκεκριμένο έγγραφο, τότε το γεγονός αποκαλύφθηκε με όλη του τη γύμνια και την ασχήμια. Σε αυτό το έγγραφο, το οποίο περιλαμβάνεται στο αρχείο του Μάκη Μπουτάρα που αυτή την περίοδο γράφει ένα βιβλίο για την Ίμβρο, αναφέρεται ότι τα σχολεία που βρίσκονταν στο νησί έκλεισαν με εντολή του κράτους κι όχι κατόπιν επιθυμίας των ιδρυτών τους. Πιο σωστά τουρκοποιήθηκαν. Σε αυτό το έγγραφο, το οποίο η Νομαρχία Τσανάκαλε έστειλε στο Επαρχείο Ίμβρου και τις διευθύνσεις των σχολείων στις 29 Ιουλίου 1964, παρατίθενται ένας προς ένας διάφοροι νόμοι και γνωστοποιείται ότι με βάση ένα από τα άρθρα αυτά τερματίζεται η ελληνική παιδεία στα σχολεία. Η δε αναφορά στο εν λόγω επίσημο έγγραφο του ονόματος της επαρχίας που σήμερα είναι γνωστή ως Γκιοκτσέαντα ως «Ίμβρος» μάς φαίνεται μια όμορφη σύμπτωση. Στη δε εισαγωγή του εγγράφου το οποίο ξεκινά «Προς το Επαρχείο Ίμβρου» υπάρχουν οι εξής πολυσύνθετες φράσεις: «Ενώ με τον υπ’ αριθμ. 5713 νόμο είχε αρθεί το άρθρο 14 του υπ’ αριθμ. 1151 νόμου, αυτή τη φορά ήρθη ο υπ’ αριθμ. 5713 νόμος βάσει του υπ’ αριθμ. 502 νόμου που ενέκρινε η Εθνοσυνέλευση. Με αυτό τον τρόπο, από τις υπ’ αριθμ. 2960 εντολές του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας της 29/7/1964 γίνεται κατανοητό ότι τίθεται σε ισχύ ατροποποίητο το άρθρο 14 του υπ’ αριθμ. 1151 νόμου».
Μόλις οι Έλληνες τους εξόργισαν ήρθε η δεύτερη απαγόρευση
Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς εννοούν αυτές οι δυσνόητες φράσεις απευθυνθήκαμε στον Ίμβριο μουσικό Στέλιο Μπερμπέρη. Ο Μπερμπέρης, ο οποίος είναι και ιδρυτής – Πρόεδρος του Συλλόγου «Ίμβρος», μας μετέφρασε το έγγραφο ως εξής: «Βάσει των διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάννης που υπογράφτηκε το 1923, η Ίμβρος και η Τένεδος είχαν ένα καθεστώς αυτονομίας. Αυτή η αυτονομία μέσα από την οποία παρέχονταν πολυάριθμα δικαιώματα περιελάμβανε και την απόφαση ότι θα παρέχεται ελληνική εκπαίδευση στα σχολεία. Μόλις όμως εδραιώθηκε η Δημοκρατία, άρχισαν να αφαιρούν από την κοινότητα ένα ένα αυτά τα δικαιώματα. Το 1927 θεσπίστηκε ο υπ’ αριθμ. 1151 νόμος και βάσει του άρθρου του 14 δόθηκε η εντολή η γλώσσα της εκπαίδευσης –που ήταν η ελληνική– να γίνει πλέον η τουρκική. Έτσι ξεκίνησε για την ελληνική γλώσσα ένας χειμώνας ο οποίος διήρκεσε ως το 1951. Εκείνη την εποχή παράλληλα με την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ και την ένταξή της στο δυτικό μπλοκ, έγινε μετάβαση σε ένα πολυκομματικό καθεστώς και συνάμα η ελληνική γλώσσα ξύπνησε από τη μακροχρόνια «χειμερία νάρκη» της. Η Εθνοσυνέλευση εξέδωσε τον νέο υπ’ αριθμ. 5713 νόμο με τον οποίο επέτρεψε την ελληνική εκπαίδευση στα σχολεία της Ίμβρου και Τενέδου. Αυτή η εαρινή ατμόσφαιρα κράτησε μέχρι το 1964 οπότε ξεκίνησαν τα γεγονότα στην Κύπρο. Μόλις αναμείχθηκε η Κύπρος, τότε η Εθνοσυνέλευση στράφηκε προς εμάς που μας θεωρούσε ως προέκταση της Ελλάδας και μας χρησιμοποίησε ως ομήρους. Κι όπως διευκρινίζεται και στο έγγραφο, με τη θέσπιση του νέου υπ’ αριθμ. 502 νόμου απαγορεύεται η ελληνική εκπαίδευση στα σχολεία».
Δεν ανέχτηκαν ούτε την ονομασία Ίμβρος
Εκείνη την εποχή στο νησί υπήρχαν 7 δημοτικά, 1 γυμνάσιο και 2 νηπιαγωγεία. Σε αυτά τα σχολεία τότε φοιτούσαν 693 μαθητές. Αν υπενθυμίσουμε ότι στα ίδια σχολεία το 1923 φοιτούσαν 1385 μαθητές, τότε θα δούμε ευκρινώς πώς μέσω συστηματικών πρακτικών άλλαξε η δημογραφική δομή. Εν των μεταξύ ο Στέλιος Μπερμπέρης τονίζει ότι είναι φυσιολογικό που το όνομα της επαρχίας στο έγγραφο αναφέρεται ως Ίμβρος, αφού η αλλαγή της ονομασίας έγινε το 1970. Ναι, με την αναφορά στην πρώτη παράγραφο αυτού του κρατικού εγγράφου «Το ισχύον καθεστώς των ιδιωτικών δημοτικών και γυμνασίων της επαρχίας σας έληξε» δηλώνεται όχι ότι κλείνουν τα σχολεία αυτά, αλλά ότι σταματάει η ελληνική γλώσσα. Στην πράξη όμως η κατάσταση αλλάζει. Διότι στο ίδιο έγγραφο δηλώνεται ότι παύουν τα καθήκοντα των Ελλήνων διευθυντών των σχολείων, καθώς και ότι παύει η δουλειά των καθηγητών που δίδασκαν τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας και τους οποίους πλήρωναν οι γονείς. Έτσι, με το πέρασμα των ίδιων σχολείων στην τουρκόφωνη εκπαίδευση λέγεται ότι «Από ‘δώ και πέρα ο Ρωμιός δε θα αποκαλείται Ρωμιός»».
Έστελναν τους κατάδικους στο νησί
Θα ήταν καλά αν η ιστορία τελείωνε εδώ.
.. Αυτό το σκοτεινό καλοκαίρι του 1964 δημεύονται οι περιουσίες των ρωμαίικων ευαγών ιδρυμάτων και των Ρωμιών κατοίκων του νησιού και απαλλοτριώνονται οι πιο εύφορες εκτάσεις. Μετά από μερικά χρόνια πάνω στα εδάφη αυτά θα κτιστούν ανοιχτές αγροτικές φυλακές. Κι όσοι ένοχοι για βιασμούς, λεηλασίες και κλοπές υπάρχουν στη χώρα, στέλνονται στο νησί. Και μετά απ’ αυτό ξεκινά το πιο τρομακτικό κομμάτι αυτής της ανελέητης και άσπλαχνης ιστορίας.
Τα ελληνικά σχολεία επιτρέπονται,
αλλά η ελληνική γλώσσα απαγορεύεται
Στην είδηση με τίτλο «Τα ελληνικά απαγορεύονταν στα νησιά» που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ταράφ της 31/3/2013, αποκαλύφθηκε ότι στα νησιά τα ελληνικά απαγορεύονταν με νόμο. Ο νόμος βασιζόταν στο άρθρο 14 του υπ’ αριθμ. 1151 νόμου που είχε εκδοθεί το 1927 «περί τοπικών διοικήσεων των επαρχιών Τενέδου και Ίμβρου». Στο εν λόγω άρθρο αναφερόταν ότι η ελληνική γλώσσα θα μπορούσε να διδάσκεται ως γλωσσικό μάθημα σε καθορισμένες ώρες εκτός των ωρών των μαθημάτων από καθηγητές που θα πλήρωναν οι γονείς και ότι η γλώσσα εκπαίδευσης στο σχολείο ήταν η τουρκική.
KΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΝΑ
ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ .....
ΑΣ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ
ΑΝΑΦΕΡΩΜΕΝΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ
ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Εφημερίδα: Taraf Ημερομηνία: 3/4/2013
Συντάκτηs: Ersin Kalkan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου