Κυριακή 18 Αυγούστου 2013
Η τηλεφωνική συνομιλία του Χένρι Κίσινγκερ με τον Ελληνα πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή έγινε στις 15 Αυγούστου 1974, 7.22 μ.μ.
Κίσινγκερ: Ζητώ συγγνώμη που σας ενοχλώ μέσα στη νύχτα, κύριε πρωθυπουργέ. Πρώτα απ' όλα ήθελα να σας πω ότι σας στέλνω ένα μήνυμα αλλά μόλις είχα μία από πολλές συζητήσεις με τον Τούρκο πρωθυπουργό και μου είπε ότι πρόκειται να σταματήσουν τις πολεμικές επιχειρήσεις αύριο στις 12.00 το μεσημέρι, ώρα Ουάσιγκτον και ήθελα να σας πω ότι θα τους δεσμεύσουμε σε αυτή την υπόσχεση.
Καραμανλής: Θα την ολοκληρώσουν στις 12.00 αύριο;
Κίσινγκερ: Θα την έχουν ολοκληρώσει.
Καραμανλής: Μέχρι αύριο θα έχουν ολοκληρώσει τα σχέδιά τους.
Κίσινγκερ: Λοιπόν, αυτό δεν μπορώ να το κρίνω. Αλλά σε κάθε περίπτωση θα αναλάβουμε ενεργό ρόλο στις διαπραγματεύσεις από εδώ και στο εξής.
Καραμανλής: Θα το σκεφτώ αυτό αλλά φοβάμαι ότι έπειτα από αυτό το τετελεσμένο γεγονός θα είναι λίγο δύσκολο.
Κίσινγκερ: Προβήκαμε σε άλλη μία έντονη δήλωση σήμερα καταδικάζοντας την τουρκική πράξη...
Καραμανλής: Το άκουσα.
Κίσινγκερ: ...από τον Λευκό Οίκο και απλώς ήθελα να σας πω, κύριε πρωθυπουργέ, θα κάνουμε το παν ώστε να ενδυναμώσουμε τη θέση σας και να δείξουμε τη φιλία μας προς την Ελλάδα.
Καραμανλής: Το εκτιμώ αλλά φοβάμαι πως θα είναι λίγο αργά. Οπως είπα, οι Τούρκοι έχουν δημιουργήσει ένα τετελεσμένο γεγονός.
Κίσινγκερ: Το καταλαβαίνω και είμαστε αντίθετοι σε μία τακτική στρατιωτικής πίεσης.
Καραμανλής: Γιατί; Οπως ξέρετε, η Τουρκία δεν καταλαβαίνει τις συμβουλές στην Ευρώπη και κατά τη γνώμη σας τι πρόκειται να κάνουν;
Κίσινγκερ: Λοιπόν, έχουν προσφερθεί να διαπραγματευτούν.
Καραμανλής: Μετά το τετελεσμένο γεγονός θέλουν να μιλήσουν. Αλλά είναι δύσκολο για μας να το κάνουμε αυτό.
Κίσινγκερ: Λοιπόν, αφήστε με να δω αν μπορώ να σκεφθώ κάποια διαδικασία. Θα ήσασταν έτοιμος να επισκεφθείτε τις Ηνωμένες Πολιτείες;
Καραμανλής: Δεν νομίζω, γιατί, ξέρετε, είναι δύσκολο για μένα να αφήσω τη χώρα. Εχουμε πολλά προβλήματα. Οι άνθρωποι είναι πολύ πικραμένοι, θυμωμένοι, ο στρατός είναι αναστατωμένος. Ισως λίγο αργότερα, αλλά τώρα είναι αδύνατον.
Κίσινγκερ: Λοιπόν, είμαι σίγουρος ότι ίσως ο πρόεδρος Φορντ θα είναι σε επαφή μαζί σας αύριο με τηλεγράφημα. Και αφήστε μας να δούμε ίσως τι μπορεί να γίνει.
Καραμανλής: Κύριε υπουργέ, πιστεύω πως πρέπει να βγάλετε έξω τους Τούρκους. Οι Τούρκοι... αν δεν ξεφορτωθούν αυτή την εμμονή, είναι πολύ δύσκολο να έχουμε μια συμφωνία.
Κίσινγκερ: Θα το λάβουμε υπόψη μας πολύ σοβαρά. Δεν μπορούν να υπάρχουν περαιτέρω πιέσεις.
Καραμανλής: Αλλά παρ' όλα αυτά οι Τούρκοι έχουν παραβιάσει τα πάντα. Χωρίς να δοθούν οδηγίες στο κοινό είναι πολύ, πολύ δύσκολο για μένα να αρχίσω ξανά συνομιλίες.
Κίσινγκερ: Ναι, καταλαβαίνω.
Καραμανλής: Κύριε υπουργέ, το κλίμα που επικρατεί είναι πολύ δύσκολο.
Κίσινγκερ: Αφήστε με να το αναφέρω αυτό στον πρόεδρο και θα είμαστε σε επαφή μαζί σας αύριο.
Καραμανλής: Ναι. Θα βρίσκομαι εδώ. Σας ευχαριστώ.
Κίσινγκερ: Κύριε πρωθυπουργέ, αν έχετε κάποια πρόταση θα την κοιτάζαμε πολύ σοβαρά σχετικά με το τι πρέπει να γίνει.
Καραμανλής: Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κάνετε κάτι παραπάνω από το να δώσετε συμβουλές στους Τούρκους.
Κίσινγκερ: Αν έχετε κάποια συγκεκριμένη πρόταση, θα ήμασταν έτοιμοι να την κοιτάξουμε πολύ σοβαρά.
Καραμανλής: Θα απαντήσω στο μήνυμά σας σήμερα.
Κίσινγκερ: Ωραία. Ανυπομονώ να ακούσω από εσάς κύριε πρωθυπουργέ. Καληνύχτα.
Καραμανλής: Καληνύχτα.
ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ CIA: ΓΕΝΕΥΗ
"Ο Αρχηγός της Ελληνικού Ναυτικού Αραπάκης είπε στην CHJUSMAGG στις 27η Ιουλίου σε κοινωνική συγκέντρωση ότι ο Ελληνικός Στρατός αντιλαμβάνεται και εκτιμά την πολιτική των ΗΠΑ για την ειρηνική διευθέτηση του Κυπριακού. Ο Αραπάκης έδειξε ανησυχία σχετικά με τις ιδιαίτερες συνθήκες για την διαμόρφωση των αμερικανικών προσπαθειών. Σε εξιστόρηση των γεγονότων της περασμένης εβδομάδας ο Αραπάκης διευκρίνισε ότι το προηγούμενο καθεστώς ήθελε να κηρύξει πόλεμο στην Τουρκία. Τόνισε ότι αντιστάθηκε σθεναρά σε μια τέτοια προοπτική".
ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ CIA: TASCA
"Η Ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε στις 7 Ιανουαρίου τον διορισμό του Αντιναυάρχου Κωνσταντίνου Eγκολφόπουλου ως επικεφαλής του Ναυτικού, που το 1967 είχε ανατραπεί από τους Συνταγματάρχες. Διαδέχεται τον Αντιναύαρχο Αραπάκη, ο οποίος παραιτήθηκε για "προσωπικούς λόγους" έχοντας συμπληρώσει 18 μήνες στην συγκεκριμένη θέση. Ο Αραπάκης φέρεται να είπε στους Έλληνες αξιωματικούς του πολεμικού ναυτικού ότι στις 4 Ιανουαρίου παραιτήθηκε για να επιτρέψει στην Ελληνική κυβέρνηση να ανανεώσει τα στελέχη του Ναυτικού. Ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης Αβέρωφ βράβευσε τον Αραπάκη, ο οποίος ήταν ο τελευταίος υψηλόβαθμος στρατιωτικός διορισμένος την περίοδο της χούντας και θεωρείτο «απόλυτα έμπιστο πρόσωπο»".
Επίσης, το 1975 στην τελετή παράδοσης στον ναύαρχο Εγγολφόπουλο, ο Αραπάκης καυχήθηκε ότι υπό τις δικές του οδηγίες ο στόλος και τα υποβρύχια δεν βγήκαν ποτέ από τα ελληνικά χωρικά ύδατα για να κατευθυνθούν στην Κύπρο.
ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ CIA: ΑΘΗΝΑ Εμπιστευτικό
"Ο Αραπάκης σε τελετή αλλαγής διοίκησης παρατήρησε ότι το ελληνικό Ναυτικό δεν ήξερε τίποτα για το σχέδιο ανατροπής του Προέδρου Μακαρίου στις 15 Ιουλίου και ο ίδιος προσωπικά αντιτάχθηκε στην πιθανότητα άμεσης έναρξης εχθροπραξιών με την Τουρκία. Πρόσθεσε ο Αραπάκης ότι ο ελληνικός στόλος υπό την καθοδήγησή του ποτέ δεν θα έβγαινε εκτός ελληνικών χωρικών υδάτων κατά την κρίση του Ιουλίου στην Κύπρο και κανένα ελληνικό υποβρύχιο που βρισκόταν στην περιοχή της Κύπρου κατά την κρίση δεν επρόκειτο να αναλάβει δράση κατά των τουρκικών πλοίων.
Μετά την τουρκική εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο, η στρατιωτική ηγεσία της χώρας παρέδωσε την εξουσία στους πολιτικούς και ο Καραμανλής κλήθηκε στην Ελλάδα να αναλάβει την κυβέρνηση. Από ποιόν όμως κλήθηκε; Όλα μαρτυρούν ότι ένας από τους μοιραίους ανθρώπους για την Κύπρο, αυτός που προδοτικά διέταξε τα ελληνικά υποβρύχια να αποχωρήσουν και να μη βυθίσουν τα τουρκικά αποβατικά πλοία, ο αρχηγός του Ναυτικού αντιναύαρχος Πέτρος Αραπάκης, ήταν ο άνθρωπος του Καραμανλή που έπαιξε τον κυριότερο ρόλο σ’ αυτή τη συνομωσία.
Διαβάζοντας κανείς το βιβλίο του Αραπάκη «Το τέλος της σιωπής», βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι:
1) ήταν σε συνεχή επικοινωνία με τον Καραμανλή
2) ήταν εις εξ αυτών που έπεισε τους στρατιωτικούς να παραδώσουν την εξουσία στους πολιτικούς
3) ήταν αυτός που έπεισε τον Γκιζίκη και τον Αβέρωφ να καλέσουν τον Καραμανλή από το Παρίσι να αναλάβει την κυβέρνηση, αντί του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, όπως είχε συμφωνηθεί στη σύσκεψη της 23-7-1974.
Για τις υπηρεσίες που προσέφερε στον Καραμανλή και στη μασονία, ο Αραπάκης όχι μόνο δεν διώχθηκε ποτέ, όπως οι άλλοι χουντικοί, αλλά παρέμεινε και στη θέση του μέχρι το 1975! Ο Καραμανλής έφθασε στην Αθήνα στις 2 π.μ. της 24-7-1974.
Μετά την ανάληψη της εξουσίας, ο Καραμανλής δεν έκανε τίποτα για να βοηθήσει την Κύπρο. Κατά τη διάρκεια του Αττίλα 2, δεν έστειλε ούτε έναν στρατιώτη, ούτε ένα φυσίγγιο στη Κύπρο και οι Τούρκοι πήραν εύκολα υπό την κατοχή τους σχεδόν το μισό νησί. Η φράση του Καραμανλή “η Κύπρος κείται μακράν” αποτελεί μνημείο εθνικής προδοσίας. Η Ελλάδα που έστειλε στρατό να πολεμήσει στην Κορέα(!), κατά τον Καραμανλή δεν μπορούσε να υπερασπιστεί τα αδέλφια της στην Κύπρο… Αρκεί να διαβάσει κανείς το κείμενο της τηλεφωνικής συνομιλίας Kissinger-Καραμανλή της 15-8-1974, για να καταλάβει πόσο δειλός ήταν ο Καραμανλής. Επιβεβαίωση της προδοσίας του, είναι ότι δεν τόλμησε ποτέ να επισκεφθεί την Κύπρο! Αν μετά απ’ όλα αυτά, υπάρχουν κάποιοι που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι ο Καραμανλής είναι «Εθνάρχης», θα πρέπει να μας πουν και ποιανού έθνους, γιατί σίγουρα του ελληνικού δεν είναι…
Η προδοσία είχε ήδη δουλέψει. Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, Μογγολοτουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο. Περνούν μέσα από τα ναρκοπέδια, τα σχεδιαγράμματα των οποίων τους τα είχαν προδώσει οι Άγγλοι, που επίσης τους αφήνουν να περάσουν μέσα από τις βάσεις τους και να περικυκλώσουν τα Ελληνικά τμήματα αιφνιδιαστικά. Τους παραδίδεται η Αμμόχωστος, χωρίς να την έχουν ζητήσει, γιατί ο ΥΠΕΘΑ Ευάγγελος Αβέρωφ –Τοσίτσας έδωσε εντολή ‘‘να σωθεί το στράτευμα’’, αντί να δοθεί εντολή πως θα σωθεί η πόλη. Και μετά υπήρξε το ολοκαύτωμα του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ που δημιούργησε το πλήθος των αγνοημένων που έχουμε σήμερα.
Υπάρχουν ερωτηματικά για ποιο λόγο η διοίκηση μεταφέρθηκε δύο φορές πιο πίσω και έφθασε μέχρι τα Δευτερά και από εκεί έδωσε εντολή σε μαγείρους , ταχυδρομικούς, εφοδιασμού μεταφορών, μουσικούς, μηχανικού, οδηγούς, να υπερασπισθούν ένα ύψωμα και όχι ειδικευμένους στρατιώτες για μάχη εκ του συστάδην. Και όμως αυτοί οι άνδρες (κοντά στους τριακόσιους) για τρεις μέρες κράτησαν τους εισβολείς μακριά και έσωσαν την τιμή της Ελλάδας.
ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ: Το 336 Τάγμα Πεζικού, που μαζί με το 212 Τάγμα Πεζικού κρατήσαν τους εισβολείς και σώσανε την Λευκωσία και όλα τα προάστιά της, από την κατάληψή της.
ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΠΥΡΌΪ: είναι ένα χωριό στα περίχωρα της Λευκωσίας, που το υπερασπίστηκαν 30 άνδρες της 31 ΜΚ, με δυο πολυβόλα τσέχικα στα άκρα και δύο πολυβόλα FN MAG στο κέντρο, χωρίς αντιαρματικά. Με αυτά απέκρουσαν 3 πάνοπλες και πολυάριθμες τουρκικές επιθέσεις. Ήταν η τελευταία μάχη, που κράτησε τους σκύλους μακριά από τα ανατολικά της Λευκωσίας.
Στις 3.30 τα χαράματα της 14ης του Αυγούστου 1974 τελειώνουν με πλήρη αποτυχία στη Γενεύη οι τριμερείς διαπραγματεύσεις (Ελλάδας, Τουρκίας, Βρετανίας) για την κατάσταση στην Κύπρο και το κυπριακό πρόβλημα.
Μία ώρα αργότερα, τα Μογγολοτουρκικά μαχητικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν Λευκωσία, Αμμόχωστο και άλλα σημεία της Κύπρου. Ο «Αττίλας 2» είχε ξεκινήσει.
Από το μεσημέρι της 14ης του Αυγούστου, Μογγολοτουρκικά άρματα και ισχυρές δυνάμεις πεζικού αρχίζουν να κινούνται από Λευκωσία προς Αμμόχωστο, στα ανατολικά, και προς Λεύκα-Λιμνίτη, στα δυτικά.
Με την άρνηση της Ελλαδικής προδοτικής κυβέρνησης του Ψευτοεθνάρχη Κ.Καραμανλή να στείλει Ναυτικό και Αεροπορία για να βοηθήσει Εθνοφρουρά και τα απομεινάρια της ΕΛΔΥΚ οι Μογγολότουρκοι κατακτούν το 37% της Κύπρου ενώ μέχρι τότε κατείχαν ένα πολύ μικρό μέρος του εδάφους ούτε 4%!
Το Πολεμικό Συμβούλιο, των ξεπουλημένων προδοτών στρατιωτικών και πολιτικάντηδων που συνεδριάζει στις 6 τα χαράματα υπό την προεδρία του Κ.Καραμανλή στην Αθήνα, διαπιστώνει την "αδυναμία" της Ελλάδας να συνδράμει στρατιωτικά την Κύπρο και έτσι οι ελληνικές αντιδράσεις περιορίζονται στο διπλωματικό τομέα ενώ τα Μογγολοτουρκικά στρατεύματα που είχαν ενισχυθεί στο μεσοδιάστημα της ανακωχής με αποστολή τεράστιων ενισχύσεων σαρώνουν την αντίσταση των λίγων Ηρωικών Εθνοφυλάκων που δεν είχαν λάβει από την Αθήνα ούτε σφαίρα!
Μέχρι το βράδυ, η Ελληνική αντίσταση έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και τα οχυρά εγκαταλείπονται αφού δεν τους είχαν σταλεί καν πυρομαχικά.
Στις 15 του Αυγούστου, τα στρατεύματα του «Αττίλα» μπαίνουν στην Αμμόχωστο, στις 16 του Αυγούστου ο «Αττίλας 2» ολοκληρώνεται με την κατάληψη της Μόρφου, ενώ η κυβέρνηση Κληρίδη μεταφέρεται πρόσκαιρα στη Λεμεσό, φοβούμενη ότι επίκειται κατάληψη της Λευκωσίας.
Οι Μογγολότουρκοι, έχοντας πετύχει τους στρατιωτικούς τους σκοπούς, δέχονται κατάπαυση του πυρός στις 6 το απόγευμα της 16ης του Αυγούστου 1974. Ηδη κατείχαν το 36,4% του κυπριακού εδάφους. Περίπου 2.000 Ελληνες και Ελληνοκύπριοι είχαν σκοτωθεί, πάνω από 1.600 ήταν οι αγνοούμενοι και 200.000 ήταν οι ξεριζωμένοι πρόσφυγες.
Μάταια ο προδότης Κ. Καραμανλής, το πρωί της 14ης του Αυγούστου, ανακοινώνει την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ηταν ένας ελιγμός υπό το βάρος της λαϊκής πίεσης, ο οποίος όμως έχει τραγικά αποτελέσματα, αφού βάζει την Τουρκία στο Αιγαίο: Οι ΗΠΑ εκχωρούν τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου στην Άγκυρα. από τότε ξεκινούν τα προβλήματα που βιώνουμε μέχρι σήμερα.
Μετά τις 11 το πρωί της 14ης Αυγούστου 1974 με την ασφυκτική πίεση των Μογγολοτουρκικών αρμάτων μάχης, τις βολές των όλμων και το σφυροκόπημα των αεροπλάνων, σπάζει η γραμμή του μετώπου στη Μια Μηλιά και οι εναπομείνασες
δυνάμεις της Εθνοφρουράς και της ΕΛΔΥΚ υποχωρούν ανατολικά προς την Κυθρέα.
Οι Μογγολότουρκοι προελαύνουν προς την Άσσια και εκεί σταματούν, ενώ άρματα μάχης από το κέντρο του μετώπου προχωρούν ανεμπόδιστα προς το Τζιά(δ)ος και το Βαρώσι για να συνενώσουν το θύλακα της Λευκωσίας με την Μογγολοτουρκική συνοικία της Αμμοχώστου.
Οι άνδρες της Εθνικής Φρουράς που υποχωρούν και προσπαθούν να σωθούν ή να ανασυνταχτούν προς Παλαίκυθρο, Νέο Χωριό και Κυθρέα διασταυρώνονται με Μογγολοτουρκικά άρματα μάχης, που εξορμούν προς δύο κατευθύνσεις, το Νέο Χωριό (κύριος δρόμος Λευκωσίας - Αμμοχώστου) και προς το χωριό Τύμπου (που υπήρχε δίαυλος προσγείωσης).
Ο πληθυσμός στηριζόταν στις συγκεχυμένες ανακοινώσεις του Κρατικού Ραδιοφώνου "Αι ημέτεραι δυνάμεις, αμυνόμεναι του πατρίου εδάφους, αναδιπλούνται ομαλώς...", ενώ το Αγγλικό ΒΒC μετέδιδε ότι οι Τούρκοι είχαν ήδη φτάσει στην Αμμόχωστο”.
Η Κυθρέα εκκενώθηκε σε κλίμα πανικού και σύγχυσης, με τα αεροπλάνα να βομβαρδίζουν ανηλεώς τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την προέλαση των Μογγολοτουρκικών δυνάμεων ανατολικά και την κατάληψη της Αμμοχώστου χωρίς αντίσταση,εφαρμόζουν σταδιακό σχέδιο ξεκληρίσματος των Ελληνικών χωριών της περιοχής:
Στις 15 Αυγούστου εισέρχονται στο Νέο Χωριό με πυροβολισμούς στον αέρα και συγκεντρώνουν τους 250 περίπου κατοίκους που είχαν απομείνει στην εκκλησία του χωριού.
"Η οικογένεια Ζερβού, με δύο παράλυτα παιδιά που δεν μπορούν να μετακινηθούν γρήγορα, εκτελούνται βάναυσα στο σπίτι τους. Ακολουθεί σχεδόν κάθε βράδυ λεηλασία από Τουρκοκυπρίους σε εγκαταλελειμμένα σπίτια. Μια γυναίκα δολοφονείται, όταν παρακινεί τους Μογγολότουρκους να μην αρπάξουν όλη την περιουσία των γειτόνων της”.
Όταν οι Μογγολοτουρκικές δυνάμεις ξεκαθαρίζουν το χωριό, μεταφέρουν στα τουρκικά κρατητήρια στη Λευκωσία και στη Βώνη τους εναπομείναντες κατοίκους και λίγους μήνες μετά έποικοι και τουρκοκύπριοι μεταφέρονται για να κατοικήσουν στο χωριό.
"Στις 15 Αυγούστου ταυτόχρονα με το Νέο Χωρίο Κυθρέας οι Βάρβαροι που έχουν κυκλώσει πια για καλά την περιοχή Κυθρέας αποφασίζουν να κινηθούν πλέον προς το χωριό και να το ξεκαθαρίσουν και αυτό. Μέσα στην Κυθρέα έχουν απομείνει αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι, από παιδιά μέχρι γέροντες, ενώ δεκάδες άλλοι στρατιώτες που έχουν υποχωρήσει από τη Μια Μηλιά, έχουν καταφύγει στο χωριό και εξασφάλισαν πολιτικά ρούχα, με την ελπίδα ότι οι Τούρκοι θα τους θεωρήσουν πολίτες και δεν θα τους βλάψουν...
Στο δρόμο συναντούν δεκάδες στρατιώτες όπως και όπλα πεταγμένα στην άκρη του δρόμου ή κάτω από τα δένδρα... Στο χωριό επικρατεί αναστάτωση. Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες. Το ραδιόφωνο, η μόνη πηγή πληροφοριών που ελέγχεται από τους στρατιωτικούς, συγχύζει περισσότερο τα πράγματα’
‘Τόσον εις την πρώτην φάσιν της τουρκικής επιθέσεως, όσον και κατ’ εκείνην του Αυγούστου, τα περισσότερα θύματα μεταξύ των Ελληνοκυπρίων ήσαν άμαχοι. Άμαχοι, όμως, φονευθέντες όχι εκ λάθους, πράγμα αναπόφευκτον εις τους πόλεμους αλλ’ εκ προθέσεως και εν ψυχρώ...
Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τας οποίας εφονεύοντο γυναίκες και άνδρες οι οποίοι ευρίσκοντο εις το έσχατον γήρας και ηρνούντο να αποχωρισθούν από τας αγροτικάς οικίας των, τα περιβόλια και τα ζώα των! Απερίγραπτοι υπήρξαν αι ωμότητες των Μογγολότουρκων στρατιωτών εις τα χωρία τα οποία κατελαμβάνοντο.
"Εφόνευον, εβασάνιζον και εβίαζον, ακριβώς όπως είχε συμβή και κατά την πρώτην φάσιν των επιχειρήσεών των. Εφόνευον ολοκλήρους οικογενείας, μη εξαιρουμένων των βρεφών και των γερόντων"
Οι εκτελέσεις και δολοφονίες των αμάχων Ελληνοκυπρίων τεκμηριώνονται από εκτενή σχετική βιβλιογραφία, καθώς και εκατοντάδες μαρτυρίες, καταθέσεις και αναφορές. Σε πολλές μαρτυρίες, μάλιστα, τεκμηριώνεται η άποψη της εν ψυχρώ εκ και προθέσεως δολοφονίας αμάχων
Η κατάληψη της πόλης της Αμμοχώστου κατά τον Αττίλα 2 αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην εθνική τραγωδία του 1974.
Και αυτό γιατί η πόλη δεν αποτελούσε αρχικά στόχο των Μογγολοτουρκικών αντικειμενικών σκοπών, ενώ θα μπορούσε να κρατηθεί σχετικά εύκολα αν είχε εξολοθρευτεί ο τουρκοκυπριακός θύλακας στην παλιά πόλη κατά τον Αττίλα Ι, κάτι που δεν συνέβη λόγω εντολών που δόθηκαν από την Αθήνα για άμεση κατάπαυση του πυρός στις 22 Ιουλίου 1974.
Η πτώση της Αμμοχώστου ήταν αποτέλεσμα τεσσάρων παραγόντων:
α) Το σπάσιμο της «γραμμής» της Εθνικής Φρουράς στη Μια Μηλιά .
β) Ο θάνατος του επικεφαλής των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Αμμόχωστο, Ανχη (ΠΒ) Εμμανουήλ Χατζηδάκη, διοικητή της 173 ΜΑ/ΤΠ (Μοίρα Αντιαρματικού Πυροβολικού στην οποία υπηρετούσε τότε ο Μ. Μιχαήλ),σε αεροπορική επιδρομή όπου το Μογγολοτουρκικό μαχητικό που έβαλλε γνώριζε το στρατηγείο του.
γ) Η προδοσία από τις στρατιωτικές αρχές των αγγλικών βάσεων στο «2 ½ Μίλι», και
δ) Οι διαταγές υποχώρησης που έλαβαν οι Ελλαδίτες αξιωματικοί της Α΄ Στρατιωτικής Ανωτέρας της Αμμοχώστου από τη νέα κυβέρνηση των Αθηνών
Τι συνέβη στη Μια Μηλιά και τα τουρκικά τανκς αποδεκάτισαν τις μονάδες της Εθνοφρουράς και τους Ελλαδίτες που είχαν απομείνει ζωντανοί;;
Σύμφωνα με μαρτυρίες στρατιωτών της 173 ΜΑ/ΤΠ, που επέστρεψαν από το πεδίο της μάχης, η Εθνική Φρουρά είχε παραταχθεί στη «γραμμή» της Μιάς Μηλιάς, με πυροβολικό, τεθωρακισμένα, πεζικό και αντιαεροπορικά, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα τουρκικά άρματα που κατευθύνονταν προς την Αμμόχωστο.
Κατά μήκος της «γραμμής» και μπροστά από την Ε.Φ., η περιοχή είχε ναρκοθετηθεί. Ήταν σίγουρο, ότι τα Μογγολοτουρκικά τανκς θα έπεφταν μέσα στο ναρκοπέδιο και τότε τα πράγματα θα ήσαν πιο εύκολα για το στρατό μας.
Προς μεγάλη όμως έκπληξη των στρατιωτών μας, τα Μογγολοτουρκικά τανκς έκαναν την εμφάνισή τους στα πλάγια της «γραμμής» παρατάξεως της Ε.Φ., αποφεύγοντας έτσι το ναρκοπέδιο. Τι είχε συμβεί;
Στα πλάγια της «γραμμής», όπου είχε παραταχθεί η δύναμη της Ε.Φ., υπήρχε ένας στενός χωματόδρομος που δεν ναρκοθετήθηκε και έμεινε ακάλυπτος από τους στρατιώτες μας, επειδή τον χρησιμοποιούσαν τα τεθωρακισμένα των ανδρών του ΟΗΕ.
Οι κυανόκρανοι, που ακολουθούσαν παντού την Ε.Φ. και γνώριζαν τις κινήσεις της, «οδήγησαν» τα Μογγολοτουρκικά άρματα από τον χωματόδρομο, σαν άλλος «Εφιάλτης», με αποτέλεσμα να αποφύγουν το ναρκοπέδιο και να βρεθούν στα πλάγια και στα μετόπισθεν των στρατιωτών μας.
Έτσι, με μια «πισώπλατη μαχαιριά» των ΟΗΕδων, τα Μογγολοτουρκικά τανκς αποδεκάτισαν τους ανήμπορους να αντιδράσουν στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς, που σαν άλλοι «Λακεδαιμόνιοι» είχαν παραταχθεί για να τους σταματήσουν.
Υπεύθυνος για τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην Αμμόχωστο μέχρι τον θάνατό του ήταν ο διοικητής της 173 ΜΑ/ΤΠ, Ανχης (ΠΒ) Εμμ.Χατζηδάκης, ένας γενναίος και έμπειρος αξιωματικός, που εμψύχωνε και καθοδηγούσε στους στρατιώτες του και κατά την πρώτη φάση της Μογγολοτουρκικής εισβολής.
Το αρχηγείο του Εμμανουήλ Χατζηδάκη είχε στηθεί στο υπόγειο μιάς ημιτελούς οικοδομής, στην κατοικήσιμη περιοχή που βρισκόταν στην αρχή του δρόμου του Καραόλου, που οδηγούσε στο στρατόπεδο της 173 ΜΑ/ΤΠ.
Είναι βέβαιο, ότι οι Βάρβαροι εισβολείς όχι μόνο δεν γνώριζαν τη θέση του αρχηγείου, αλλά ούτε καν μπορούσαν να τη διανοηθούν.Όμως γύρω στις 17:30 οι Λοχαγοί Κάτσιος και Λώτας, με τα τμήματά τους (το Τμήμα του Νοσοκομείου) διατάχθηκαν να ανασυνταχθούν στη Δερύνεια και είναι αυτοί που κράτησαν την γνωστή μέχρι και σήμερα, ακραία γραμμή προς την Αμμόχωστο.
Οι μόνοι Έλληνες που είχαν απομείνει στην Αμμόχωστο στις 14 Αυγούστου ήσαν οι 32 έφεδροι στο Δασάκι των Δικαστηρίων και μια ακόμα ομάδα Εφέδρων, που είχαν επίσης εγκαταλειφθεί προδομένοι από την δική τους ηγεσία, στο Λιμάνι της Αμμοχώστου, στον Φάρο.
Τα άρματα του εχθρού εν τω μεταξύ είχαν φθάσει στη Λίμνη του Αγίου Λουκά και κτυπούσαν διαρκώς.
Ελπίδα για εξασφάλιση ενισχύσεων μέσω του ΓΕΕΦ ή της Κυβέρνησης καμία.
Το μεν Γενικό Επιτελείο δεν απαντούσε στις κλήσεις, ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας και το Υπουργικό Συμβούλιο είχαν εγκαταλείψει την Λευκωσία.
Και, το κρισιμότερο, τα πυρομαχικά των εφέδρων στην Αμμόχωστο είχαν εξαντληθεί.
Η «σιγή πυρός» από την Ελληνική πλευρά, έδωσε το τελικό σύνθημα στους εισβολείς για τελική επίθεση με όλα τα μέσα που διέθεταν. Η μοναδική Ελληνοκυπριακή επιλογή ήταν: ή να χαθούν αμαχητί (λόγω έλλειψης πυρομαχικών) ή να υποχωρήσουν.
Η τελευταία πράξη γράφτηκε με την υποστολή της Ελληνικής σημαίας. Όσοι μπόρεσαν να ακούσουν - σχεδόν όλοι - βρέθηκαν «σε στάση Προσοχής να χαιρετούν την Γαλανόλευκη με δάκρυα στα μάτια».
Η Ελληνική σημαία της Αμμοχώστου κατέβηκε, διπλώθηκε και παραδόθηκε στον αρχαιότερο Αξιωματικό. Αμέσως μετά δόθηκε η τελευταία διαταγή: «Να μαζευτεί ο οπλισμός - Άμεση υποχώρηση – Εγκαταλείψατε τας θέσεις μας, η Αμμόχωστος χάνεται….».
Στην πορεία τους αυτή οι Βάρβαροι από την κοιλάδα της Μεσσαορίας, έδωσαν πολύ λίγες μάχες μέχρι να φτάσουν στην Αμμόχωστο. Και αυτό διότι οι Εθνική Φρουρά με κατακερματισμένες τις δυνάμεις της και χωρίς ηθικό, εγκατέλειπε τις θέσεις μάχης και μόνο στην θέα των Μογγολοτουρκικών αρμάτων Μ48, που τους είχαν πλαγιοκοπήσει και βρέθηκαν στα μετόπισθεν τους.
Όμως παρά ταύτα οι σκύλοι παρέμεναν διστακτικοί σε αυτήν την προώθησή τους διότι όπως αναφέρει ο Γ.Κιουτσούκ (τότε Αξιωματικός του Στρατού εισβολής) στο βιβλίο της Σ.Ιορδανίδου «Νταλγκά, Νταλγκά», οι πληροφορίες που είχαν ήταν ότι "οι Έλληνες μάζεψαν πολύ στρατό και θα επιτεθούν"!
Όπως αναφέρει, το βράδυ πριν την προέλασή τους προς την Αμμόχωστο, έμειναν άϋπνοι, περιμένοντας τους Έλληνες να τους ορμήσουν.
Μα ακόμα και όταν έφτασαν στην Αμμόχωστο οι σκύλοι δίσταζαν να μπουν στην πόλη!
Δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι την υπεράσπιζαν μερικές – χωρίς πυρομαχικά – διμοιρίες!
Σε όλη την πορεία τους οι Βάρβαροι διέπραξαν τρομερές κτηνωδίες απέναντι στους τραυματίες ή τους αιχμάλωτους Εθνοφρουρούς.
Τους μεν αιχμάλωτους άνδρες της ΕΦ τους εκτελούσαν ομαδικά (ομολογία του Γ.Κιουτσούκ), τους δε τραυματίες, τους άφηναν στον δρόμο και με εξαιρετικό σαδισμό, πέρναγαν από πάνω τους …οι ερπύστριες των τάνκς (μαρτυρίες επιζώντων στρατιωτών στο ΓΕΕΦ)!
Σε ότι αφορά τους άμαχους που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τα σπίτια τους ή έμειναν εγκλωβισμένοι στα χωριά τους, το βιβλίο του Ρ.Αλασόρ (Κούρδου που υπηρετούσε στον Τουρκικό Στρατό εισβολής) «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους» δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας για την τραγική τύχη τους.
Ομαδικές εν ψυχρώ εκτελέσεις, βιασμοί γυναικών ανεξαρτήτως ηλικίας, κακοποιήσεις παιδιών και γερόντων…
Ο διευθυντής του Α2 του ΓΕΝ τον Ιούλιο του 1974 , Π.Νικολόπουλος, σε συνέντευξή του που δόθηκε το 2003 στα πλαίσια διδακτορικής διατριβής, Ανέφερε:
«…οι Τούρκοι, έχε υπόψη σου, γι’ αυτό θα σου τα δώσω, είχανε δύο αρματαγωγά, δύο φορτηγά, και τα άλλα ήταν παντόφλες. Εάν τους βούλιαζαν.. ήξερα όλες τις δυνάμεις, είχα φτιάξει χρόνια πριν… ήξερα όλες τις δυνάμεις των Τούρκων και ότι οι Τούρκοι μπορούσαν να πάνε ένα σύνταγμα …μια ύλη αρμάτων, μια πυροβολαρχία, αυτά τα οποία πήγαν.. Ο Αραπάκης απλώς λόγω ότι ήξερε αγγλικά, ευρέθηκε με τους Αμερικάνους και τέτοια και αυτά αλλά για μένα ότι λόγω της Κύπρου, διότι η Κύπρος, που εγώ έχω φτιάξει όλα τα σχέδια, δεν υπήρχε περίπτωση να την καταλάβουν οι Τούρκοι αν δεν τους αφήναμε…»
Επομένως το επιτελείο είχε πλήρη εικόνα των τουρκικών δυνατοτήτων. Και την εικόνα αυτή δεν την είχαν μόνο οι «προδότες αξιωματικοί» αλλά και οι «Ψευτοπατριώτες δημοκρατικοί πολιτικοί». Δηλαδή οι ΠΡΟΔΟΤΕΣ «η Κύπρος κείται μακράν, Καραμανλής».
Εφόσον είχαν αξιοποιηθεί τα τρία γερμανικά υποβρύχια 209/1100 «Γλαύκος», «Νηρεύς» και «Πρωτεύς» που βρίσκονταν σε πλήρη επιχειρησιακή ετοιμότητα , και είχαμε βουλιάξει τα δύο αρματαγωγά, η μεταφορά του Αττίλα με τις παντόφλες στην Κύπρο ήταν δυσχερέστατη . Τα ελληνικά υποβρύχια μπορούσαν να βυθίσουν τα δύο τουρκικά αρματαγωγά, και μετά τις 24 Ιουλίου.
Ο Νικολόπουλος αναφέρει ως εξήγηση της προδοσίας ότι ο Αραπάκης μιλούσε αγγλικά.
Όμως ο αντιναύαρχος ε.α Πέτρος Αραπάκης, αναφέρεται στον κατάλογο μελών της Στοάς Πυθαγόρας, στα μέσα των ΄50, ως πλωτάρχης , με διεύθυνση κατοικίας Αριστείδου 162 στην Καλλιθέα και τηλέφωνο οικείας 96198. Τα τηλέφωνα γραφείου του κ. πλωτάρχη ήσαν τα 24987, και 31506.
Ο αξιωματικός του ΠΝ Πέτρος Αραπάκης , ήταν μέλος της αρχαιότερης και πολυπληθέστερης Στοάς των Αθηνών , της υπ’ αριθ. 8, που λειτουργούσε από το 1881, με την επωνυμία «Πυθαγόρας», υπό τη αιγίδα της τότε ονομαζόμενης «Μεγάλης Στοάς του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου».
Δεν ξέρω αν ήταν γνωστή στο Α2 η ιδιότητα του αυτή.δεν ξέρω αν επιτρέπεται στους αξιωματικούς των ΕΔ, να είναι μασόνοι. Και δεν ξέρω αν η ιδιότητα του αυτή ήταν γνωστή στους αμερικανούς.
Μέλος της ίδιας Στοάς ήταν και ο Δημήτριος Ιωαννίδης.
Ο Ρακόφσκι μίλησε ο ίδιος. Ο κ. Πέτρος Αραπάκης, δεν ξέρουμε αν έμαθε το τι έπρεπε να πράξει το καλοκαίρι του 1974, ως μέλος της Στοάς, ως φίλος των αμερικανών, ή ως αξιωματικός του ΝΑΤΟ, που μιλούσε… αγγλικά. Πάντως κανείς δεν του ζήτησε να πεθάνει στα «χέρια της επανάστασης».Αντίθετα του εγγυήθηκαν και τη… σύνταξη του.
13 Αυγούστου του 1974: Στα γραφεία της CΙΑ και σε στενή συνεργασία με το επιτελείο του Χ. Κίσινγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ τα μέλη της ομάδας Βureau of Ιntelligence and Research, που ασχολούνταν με την «Κυπριακή Κρίση», όπως είχε χαρακτηριστεί η εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9. Ήταν ο ένατος μίας σειράς χαρτών, που απεικόνιζαν τις κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων από την 20ή Ιουλίου 1974, όταν άρχισε η εισβολή, μέχρι εκείνη την ημέρα, τη 13η Αυγούστου.
Την επόμενη ημέρα, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εισβολή, που ολοκλήρωσε την τραγωδία. Οι οκτώ χάρτες καταστράφηκαν και ο ένατος διασώθηκε επειδή ο Κίσινγκερ είχε μία κακή, όπως αποδείχθηκε, συνήθεια να κρατά στο προσωπικό του αρχείο μερικά από τα σημειώματα των συνεργατών του. Η λεζάντα στο χάρτη έγραφε τα εξής: “9. Map done by the Bureau of Intellegence and Research projecting Turkish moves on Cyprus, August 13, 1974. SECRET”.
Ο χάρτης, παρουσίαζε την προηγούμενη μέρα το νησί διχοτομημένο, όπως ακριβώς το έκοψαν στα δύο την επόμενη ημέρα (14 Αυγούστου του 1974), τα στρατεύματα του Αττίλα. Ο χάρτης , ότι η μεταπολίτευση και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσινγκτον
και συγκεκριμένα από τους μισέλληνες Εβραιοσιωνιστές .
Βρισκόμαστε στα μέσα Αυγούστου 1974, οι Τούρκοι έχουν πάρει ένα μικρό προγεφύρωμα στην Κυρήνεια και κατέχουν το πολύ το 4% της Κύπρου, αλλά η μεταπολιτευτική κυβέρνηση των ξεπουλημένων πολιτικάντηδων συζητά τους όρους της «ανακωχής»… Τις ημέρες εκείνες, λοιπόν, όπως γράφει ο ίδιος ο εθνοπροδότης Κ. Καραμανλής συνέβη το παρακάτω:
«Το πρωί της 11ης Αυγούστου (1974) επληροφορούμην ότι δυνάμεις ελεγχόμεναι από τον Ιωαννίδην επρόκειτο το βράδυ της ιδίας ημέρας να επιχειρήσουν πραξικόπημα . Είπον εις τους αρχηγούς των Επιτελείων ότι είναι ζήτημα αξιοπρεπείας και δι’ εμέ και δι’ αυτούς να εξουδετερώσουν εντός της ημέρας τα καρκινώματα αυτά ή άλλως να παραιτηθούν. Τους έταξα προθεσμίαν έως τας 2 μ.μ. διά να μου είπουν εάν αναλαμβάνουν ή όχι την ευθύνην αυτήν και τους εδήλωσα ότι εάν δεν συνεμορφώνοντο θα ήμην υποχρεωμένος ή να παραιτηθώ ή να καλέσω εντός της ημέρας τον λαόν εις την Πλατείαν Συντάγματος και να ζητήσω από αυτόν να κάμει αυτό που εκείνοι θα ηρνούντο ή δεν θα ηδύναντο να μου εξασφαλίσουν -δηλαδή να εξουδετερώσει τους συνωμοτούντας κατά της κυβερνήσεως και του λαού» («Αρχείο Καραμανλή», τ. 8ος, σ. 68).
Στις 11 Αυγούστου, λοιπόν, ο Καραμανλής απαιτεί να φύγουν οι δυνάμεις των καταδρομών και των πεζοναυτών, που ήταν πιστές στο στρατιωτικό καθεστώς από την περιοχή Αθηνών. Τελικά οι ύποπτες μονάδες μεταφέρθηκαν αυθημερόν εκτός Αθήνας.Τρεις ημέρες μετά ξεκινά ο Αττίλας 2 με τον οποίο οι Τούρκοι καταλαμβάνουν το 40% της Ελληνικής Μεγαλονήσου που κατέχουν μέχρι και σήμερα.
Ο Καραμανλής δεν αντιδρά! Τι θα συνέβαινε εάν οι μονάδες των Αλεξιπτωτιστών βρισκόντουσαν στην Αθήνα; Μήπως θα αντιδρούσαν στο περίφημο «η Κύπρος είναι μακριά»; ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΑΦΗΣΕΙ ΤΟΥΣ ΜΟΓΓΟΛΟΤΟΥΡΚΟΥΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝΕ ΤΗΝ ΜΙΣΗ
ΚΥΠΡΟ ΟΠΩΣ ΑΦΗΣΕ Ο ΠΡΟΔΟΤΗΣ Κ.ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΟΥ ;;;
Στις 25 Ιουλίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό ζητώντας από τους πολίτες να επιδείξουν πολιτική ωριμότητα τις δύσκολες εκείνες ώρες. Παράλληλα στη Γενεύη άρχισαν την ίδια ημέρα οι ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης στο Κυπριακό. Αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Γεώργιος Μαύρος.Στις 30 Ιουλίου 1974 στη Γενεύη επήλθε συμφωνία για την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξης στην Κύπρο αλλά και την αναγνώριση ύπαρξης δύο χωριστών διοικήσεων.
Οι διαπραγματεύσεις συνεχίζονταν. Ωστόσο στις 14 Αυγούστου τα τουρκικά στρατεύματα προχώρησαν στον Αττίλα 2 καταλαμβάνοντας τελικά το 38% περίπου της Κύπρου. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατήγγειλε την Τουρκία και ανακοίνωσε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Στις 15 Αυγούστου σε νέο διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό δήλωσε ότι «η ένοπλος αντιμετώπισις των Τούρκων εις Κύπρον καθίστατο αδύνατος και λόγω αποστάσεως και λόγω των γνωστών τετελεσμένων γεγονότων». Η κατάπαυση του πυρός στην Κύπρο έγινε στις 18.00 της 16ης Αυγούστου 1974.Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου κατάφεραν τότε να θεμελιώσουν το πληρέστερο, από όσα προηγήθηκαν, πολίτευμα της Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ειδικότερα, μετά τη συγκρότηση της κυβέρνησης “Εθνικής Ενότητας” και την αντιμετώπιση των συνεπειών της κυπριακής τραγωδίας, νομιμοποιήθηκαν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, περιλαμβανομένου του Κ.Κ.Ε., που βρισκόταν εκτός νόμου από το 1947, προκηρύχθηκαν εκλογές για την ανάδειξη της Εʼ Αναθεωρητικής Βουλής, και αποφασίστηκε διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τον οριστικό προσδιορισμό της μορφής του πολιτεύματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου